Հազարամյակներ առաջ հեռու ծովերից մի երկիր կար: Վճիտ գետը հոսում էր և լայնեզր ծովի շուրջը փռված էր երկիրը: Դրա համար էլ երկրի հողը առատաձեռն էր: Երկրում ապրում էր հզոր ազգ, որի մեջ կային շատ ուժեղ մարդիկ, դրա համար ցեղում պատերազմ չէր լինում և մարդիկ գազաններ էին որսում, երգում ու պարում էին:
Մի անգամ խնջույքի ժամանակ, մի արծիվ իջավ և փախցրեց մի քնքուշ աղջկա: Տղամարդիկ միանգամից սկսեցին նետեր արձակել, սակայն նետերը գետնին էին ընկնում: Մարդիկ խմբերի բաժանվեցին և գնացին աղջկան փնտրելու, բայց չգտան:
Այդ օրվանից անցավ քսան տարի մի օր աղջիկը ետ եկավ գեղեցիկ և ուժեղ երիտասարդի հետ: Աղջկան հարցրեցին, թե որտեղ է եղել և նա պատասխանեց, որ արծիվը նրան տարել էր լեռները, ապա այնտեղ ապրել են մարդ ու կին: Եվ այդ երիտասարդն էլ արծվի տղան էր, իսկ հայրը արդեն չկար:
Բոլորը զարմանքով նայում էին որդուն: Բոլորը ուզում էին զրուցել նրա հետ, բայց նա արհամարում էր: Հավաքվեցին ցեղի ավագները և ասացին.
-Դու անպետք նետի ես նման: Ոչ ամոթ ունես, ոչ էլ կարողանում ես մեծերին հարգել: Քեզ պես մարդկանց համար մեզ մոտ տեղ չկա, գնա այստեղից:
Որդին ծիծաղեց, մոտեցավ մի աղջկա, գրկեց նրան և ասաց.
-Դու ինձ դուր ես գալիս, գնանք:
Աղջիկը հրեց նրան և հետ քաշվեց, սակայն տղան այնպես հարվածեց, որ աղջկա բերանից արյուն թափվեց և ընկավ և նա մահացավ: Բոլորը լուռ նայում էին աղջկան, իսկ տղան հպարտ կանգնած էր:
Երբ խելքի եկան, կապեցին տղային և որոշեցին միանգամից չսպանել: Ցեղապետները հավաքվեցին, որպեսզի որոշեն թե ինչպես են պատժելու: Մի իմաստուն մտածելուց հետո ասաց.
-Հարցնենք նրան, թե ինչու այդպես վարվեց: Նրանք հարցրեցին և տղան պատասխանեց.
-Ինձնից բարձր ոչ ոք չկա, առաջինն եմ աշխարհում: Լսելով պատասխանը իմաստուններից մեկը ասաց.
-Արժանի պատիժ կա, թողեք թող ազատ լինի, մեզնից հեռու լինի:
Այդ պահին պարզ երկինքը որոտաց, և մարդիկ կատարեցին իրենց որոշումը: Իսկ տղան, ով մնացել էր մենակ ծիծաղում էր, ինչպես իր հայրը, ակայն հայրը մարդ չէր, իսկ տղան մարդ էր:
Հետո տղան սկսեց ապրել ազատ կյանքով: Նա թաքուն գալիս փախցնում էր աղջիկներին, կենդանիներին: Հետո մարդիկ նետեր էին արձակում, սակայն դա չէր օգնում: Եվ այդպես նա պտտվում էր բնակավայրերի շուրջը:
Եվ մի օր տղան եկավ և այնպես արեց, որ մարդիկ հարձակվեն իր վրա: Մարդկանցից մեկը գլխի ընկավ և ասաց.
-Թողեք, նա ուզում է մեռնել: Բոլորն կանգ առան` չցանկանալով թեթևացնել նրա վիճակը, չուզեցին սպանել նրան: Տղան դանակ հանեց, խրեց իր կրծքին, սակայն դանակը կոտրվեց: Կարծես քարի էր խբել: Տեսնելով մարդիկ ուրախացան և ասացին.
-Նա չի կարող մեռնել: Ասելուց հետո թողեցին և հեռացան: